Mezza Weekendmagazine,
29 juli 2023,
Zoals André Hazes senior – Heineken hebbe zijn ziel – zou hebben gezongen als-ie nog had geleefd: ik heb de zomer in m’n bol en heel m’n tijdlijn staat weer vol. Vakantiekiekjes, ik vind het net zoiets als babyfoto’s. Ik kijk er eigenlijk alleen met plezier naar als de baby’s lelijk zijn.
Natuurlijk ben ik zelf de eikel. Maar ik wil toch niet, tijdens m’n werkontwijkend gedrag, door een never ending feed van dikke kenkels (kuiten die direct overgaan in enkels) aan een azuurblauwe zee scrollen tot m’n duim er artritis van krijgt? Vrouwen in indie-outfits, die op festivals als sjaals om de nekken van hun vriendinnen gedrapeerd hangen, idem dito.
Kijk, je hebt eigenlijk maar één goede excuusfoto nodig die de rest neutraliseert. Zo ben ik jaren geleden een keer in Griekenland in de branding op een kwal gaan zitten, waarna een Griekse mevrouw mij daadkrachtig over haar knie legde, mijn bikinibroekje opzij trok en hard met een creditcard de sporen uit m’n bilnaad begon te schrapen. Terwijl dit tafereel zich voltrok riep ik in een helder moment: maak foto’s!
De pussende brandblaar bij m’n calamarisje bleek de ultieme joker
En inderdaad, de pussende brandblaar bij m’n calamarisje bleek de ultieme joker. Ik kwam moeiteloos weg met m’n eigen kenkels aan zee (want tuurlijk, als ik zelf op vakantie ben, wil ik er ook over opscheppen). Sterker nog, ik werd geprezen als een kleine martelaar. Dus dat ik die week ook nog negen uur heb liggen kotsen op een zeilboot waar we niet meer af konden, daarna levend verbrand was en een Grieks omaatje me ongevraagd heeft ingesmeerd met liters zure yoghurt, waar ik nog dagen naar geroken heb, was eigenlijk allemaal pure winst.
Je hoeft er niets mee, maar overweeg bij je volgende selfie op een non-descripte berg met ongebruikelijk introspectieve blik ook eens dat shot waar je stiekem in een lege Dopper zat te plassen, achterin de Peter Langhoutbus.