Mezza Weekendmagazine,
23 september 2023,
Ik kreeg commentaar op mijn show Effe niet met je mening (ironisch) van een vrouw op Facebook. Ze schreef: ‘Wij vrouwen zijn gewoon niet zo grappig. Helaas viel ze erg tegen. Volgende keer weer gewoon naar mannenhumor.’ Hier moest ik even over nadenken. Dit zijn mijn vragen:
1. Wat is ‘mannenhumor’? Is Hans Teeuwen hetzelfde als Stefano Keizers, Jochem Myjer of Micha Wertheim?
2. Is ‘vrouwenhumor’ een te exotisch uitstapje? Zoals je ook kunt balen als iemand per se #326, de surprise sushi, wil bestellen in een all-you-can-eat? Want je moet ’m opeten, anders moet je ’m apart afrekenen. En dat-ie dan komt en dat er tóch een pluk zeewier in zit, wat je goor vindt, waardoor je een diepe woede op voelt komen, en dat je dan zeker weet: alleen nog maar california rolls voor deze meid.
Misschien is lachen net als klaarkomen, dat je eerst moet kunnen ontspannen om te kunnen ontvangen?
3. Is een piemel een psychologische factor die toch belangrijk is? Gewoon dat-ie er is? Dat je (onbewust) weet dat-ie daar, op een aantal meter afstand, zweterig in die broek, tegen dat been geplakt zit? Als een soort talisman? Een soort keurmerk? Dat je daardoor direct kunt ontspannen? Net als gewoon lekker naar de Vakgarage gaan, gewoon een Van der Valkje boeken of gewoon Calvé-pindakaas kopen? Misschien is lachen net als klaarkomen, dat je eerst moet kunnen ontspannen om überhaupt te kunnen ontvangen?
4. Waarom begint het bericht met ‘wij vrouwen’? Waarom valt ze zichzelf af? Plus alle andere vrouwen op de planeet? Plus alle vrouwen in de ruimte (latenight spaceshuttle comedy zou theoretisch een ding kunnen zijn onder verveelde astronauten, je weet het niet)? Als geste naar mij? Als geste naar mannen? Tegen wie spreekt ze eigenlijk? Verwarrend. Misschien is er maar één antwoord. In de woorden van Destiny’s Child: I don’t think you’re ready for this jelly.