Mezza Weekendmagazine,
11 februari 2023,
Ik wil zo graag weer een hamster. Ik moet een project. Een project ter afleiding van de drukkende winterdepressie. Maar er is iets heel ergs gebeurd. Ik heb er al twee vermoord. Twee hamsters. Binnen een half jaar. Achter elkaar door.
Nou ja niet echt vermoord. Niet zoals ik als kind een keer een muis, die met z’n pootje vastzat in de ouderwetse val, in een emmer onderwater heb gehouden tot-ie verdronk, terwijl ik ernaar bleef kijken. Niet zo vermoord. Die sociopaat-fase heb ik ook nog even gehad, maar daar ben ik overheen gegroeid.
Nee, het was dood door schuld. Terwijl ik nog zoveel tijd, geld en liefde in ze had gestoken. Echt op het debiele af. Exorbitant groot hok gebouwd. Heel bos in gemaakt. Soort Wildlands Adventure Zoo voor goudhamsters was het.
De eerste, Henkie, was heel schattig maar beet tot bloedens toe. Drie maanden lang, met vingers vol pleisters, heb ik ‘m voorzichtig zonnebloempitjes gevoerd. Hij was nog geen week tam toen ik corona kreeg. Henkie besmet. Kiss of death. Morsdood.
De tweede, Rambo, was wel heel tam maar best ielig. Goudhamsters kunnen niet tegen kou. Die komen uit Syrië. Inmiddels vroor het in Nederland. Maar ik zat met m’n variabele energiecontract, pre-prijsplafond. Dus om nou dag en nacht door te blijven stoken voor één hamster. Nou, van die infrarood reptielenlampen gekocht voor in z’n peperdure natuurreservaat. Blijkbaar niet sterk genoeg. Onderkoelt geraakt. Morsdood. Ik had ‘m nog geen maand.
Nu heb ik dus twee hamsterdoden op m’n kerfstok. Dat hakt er best wel in. Ik zou mezelf nooit meer een hamster verkopen. Maar ja, die winterdepressie. Ik zit er vol in. Ik heb afleiding nodig. En als ik dan naar dat lege safaripark in de woonkamer kijk, denk ik toch: misschien nog één keertje proberen?