Mezza Weekendmagazine,
8 april 2023,
Eens in de zoveel tijd krijg ik fanmail. Meestal van mannen die vragen of ik met ze op date wil. Ik ben overigens überhaupt slecht in fanmail, want ik ben sociaal angstig en ongemakkelijk en in m’n vrije tijd doe ik graag alsof ik niet besta. In een volgend leven hoop ik te reïncarneren als een lambrisering of een stuk plint.
Maar goed, soms zijn deze mannen best leuk. Althans, de mails die ze sturen, ik heb er nog nooit één ontmoet. Dan overweeg ik wel om een keer koffie met ze te gaan drinken, alleen bij de gedachte eraan word ik al doodmoe.
Al snel gaat het hem dagen dat ik eerder een maatschappelijk werker dan een relatie nodig heb
Zul je zien dat-ie best leuk is. Eigenlijk veel leuker en veel normaler dan ik. Normale mensen zijn al meteen een probleem, die denken dat het leuk is om met types als ik te interacteren. Maar wat ze op het podium zagen was slechts het geestige beetje residu van een gistend vat vol onzekerheid, depressie en problematische gedachten. Ik kies mijn vrienden ook altijd zorgvuldig uit op hun gapende gebreken, zodat die van mij niet zo opvallen.
Nou goed, al snel gaat het hem natuurlijk dagen dat ik eerder een maatschappelijk werker dan een relatie nodig heb. En gaat hij mij vervelen. Moet je weer van mekaar af. Dat klinkt makkelijk, maar dat is het niet! Op de een of andere manier eindigt dat altijd met iemand die huilend over z’n hechtingsproblemen zit uit te weiden (ik). En de ander die je nu ineens wil gaan redden (hij). Mensen willen mij sowieso altijd redden, want ik heb iets hulpeloos over me, iets zieligs, iets van een schurftige puppy met van die pussige oogjes.
Enfin, voor je het weet ben je anderhalf jaar en drie crisisweekenden in een natuurhuisje verder. Terwijl je eigenlijk al wist dat je gewoon nooit op die fanmail had moeten reageren. Dus dan stuur ik gewoon precies dit naar ze. Hoor je er nooit meer iets van.