Mezza Weekendmagazine,
3 juni 2023,
‘Eigenlijk hoort je vork in je linkerhand.’ Ik pakte ’m steviger vast in m’n rechterknuistje en zei ‘O ja? Voor wie? Voor de koningin? Krijgt die nu een TIA? Gaat er nu ergens in Drakensteyn een kamerheer dood?’ Waarna ik demonstratief m’n ellebogen, te hard, op tafel kwakte. Deed pijn, uiteraard niet laten merken.
Zie hier dat ik A, Beatrix blijkbaar nog altijd koninklijker vind dan Willem-Alexander. Ook al scheen ze, back in the day, chablis te lurken uit een glas dat ze niet bij de steel vasthield (hoor ik ergens een bloedvaatje knappen?). B, dat de wereld slechts een set regels is die pas waarde krijgen als je ze opvolgt. En C, dat ik kinderachtig doe als ik onzeker ben.
Ik vond mezelf terug, tegen de deurpost van een restaurant geplakt, piepend als een kleine peuter
Want een paar dagen later vond ik mezelf terug, tegen de deurpost van een goed restaurant geplakt, piepend als een kleine peuter dat ik opgehaald wilde worden uit Småland alsjeblieft. Totalemento blokkeriado. Ik durfde niet verder naar binnen. Ik wilde het wel. Ik ben dol op lekker eten. Ik geniet er intens van. Maar iets in mij schreeuwde: jij hoort hier niet! Blijf bij je soort, pauper! Scheer je weg naar de Febo, vieze drievinker! Tjop tjop!
Allemaal bedachte bullshit. Waardeloze regeltjes en ik volg ze blijkbaar nog op ook. En wat is in Hare Krishna’s naam mijn soort? Ik behoor nondedju toch ook gewoon tot de homo erectus? Net als al die andere mensen daar binnen? Allemaal homonidae! Allemaal fier erect! Wat doet de rest ertoe? Gender? Klasse? Huidskleur? Accent? Kleding? Tattoos? Tics? Loopneus? Rommelende stoma? Kalknagels?
Toch lukte het niet om door te lopen. Ik geloofde zelf in wat ik niet geloof. Tot ik met zachte hand werd meegetrokken door een andere erecte homo die zei: ‘Kom maar Anne, jij mag hier ook zijn.’ Soms moet je de regels met elkaar onschadelijk maken.